بررسی اثر اسپرمیدین بر شاخص‌های مورفولوژیک و فیزیولوژیک نهال‌های استبرق (Calotropis procera Ait.) تحت تنش شوری

شوری یکی از مهمترین عوامل محیطی محدود کننده رشد و تولید در گیاهان در سراسر جهان محسوب می­شود. شناسایی و به به کار بردن ترکیباتی که بتوانند تحمل گیاهان را به تنش­های محیطی مانند شوری افزایش دهند از نظر تئوری و عملی حائز اهمیت است. به منظور بررسی اثر اسپرمیدین بر برخی ویژگی­های مورفولوژیک و فیزیولوژیک نهال­های استبرق تحت تنش شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی شامل پنج سطح شوری (0، 5، 10، 15 و 20 دسی­زیمنس بر متر) و سه سطح اسپرمیدین (0، 1 و 2 میلی­مولار) در چهار تکرار در گلخانه انجام شد. نتایج نشان داد که افزایش سطح شوری تا 15 (dS/m) سبب کاهش وزن تر و خشک نهال و ریشه، سطح برگ، درصد زنده­مانی و محتوای کلروفیل شد و نهال­ها در شوری سطح 20 (dS/m) خشک شده و از بین رفتند. افزایش سطح شوری سبب افزایش محتوای پرولین شد همچنین افزایش شوری تا سطح 10 (dS/m) موجب افزایش فعالیت آنزیم­های سوپراکسید­دیسموتاز، پراکسیداز، کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز شد اما در شوری 15 (dS/m) فعالیت این آنزیم­ها روند کاهشی نشان دادند. استفاده از اسپرمیدین به‌طور معنی­داری سبب بهبود وزن تر و خشک نهال و ریشه، سطح برگ و افزایش فعالیت آنزیم­های آنتی­اکسیدان تحت تنش شوری شد. بهترین تیمار اسپرمیدین جهت کاهش اثرات مخرب شوری در تیمار 2 میلی­مولار مشاهده شد.